அப்பரே... அப்பரே.......

ஹலோ இது அப்பரைப் பத்திய பதிவு இல்ல.


அப்பர் பர்த் பற்றியது. நான் மும்பையில் இருந்த போது பெற்றோர்களைப் பார்க்கபுதுகை வருவேன். தனியாகத்தான். அந்த பயணத்தை நினைக்கும் போது ஆஹா! ஆஹா!


டிக்கெட் புக் செய்யும் போதே அப்பர் பர்த் தான் வேண்டும் என்று புக் செய்து விடுவேன். பெரும்பாலும் சென்னை எக்ஸ்பிரஸ்தான். (அலுவலகத்திலிருந்து நேராக தாதர் போய்விடலாமே) அது என்றைக்கு சரியான் நேரத்தில் சென்னை போயிருக்கிறது.


டிரெயினில் ஏறி வண்டி ஸ்டார்ட் ஆகும் வரைதான் சீட்டில் இருப்பேன். அதற்குள் சாப்பிட்டு முடித்து அப்பர் பர்த்தில் ஏறினால் சென்னை வரும் வரை அங்கேதான்.


படிக்க கொஞ்சம் புக், அம்மம்மா கட்டிக்கொடுத்த சாப்பாடு, பெட் ஸ்பிரட் இவைகளுடன் அப்பரில் ஏறி விடுவேன். நல்ல தூக்கம், அடுத்த நாள் காலையில் சும்மா ஒரு 9 மணிக்கு எழுந்து பல் தேச்சு, கையில் இருக்கும் டிபனை சாப்பிட்டுவிட்டு அடுத்த கட்ட தூக்கம் ஆரம்பம். அப்புறம் மதியம் சாப்பாட்டிற்கு எழுந்து சாப்பிட்டு விட்டு கொஞ்ச நேரம், புக் படிச்சு, படம் வரைந்து (எல்லாம் அப்பர் பர்த்தில் தான். கீழே இறங்கறதா? நோ.நோ. அது ரொம்ப தப்பு)திரும்ப தூக்கம்.


இப்படி ரொம்ப அனுபவதித்து பயணம். 24 மணி நேரம் தான் பயணமா என்று இருக்கும். டிரெயின் லேட்டானால் இன்னும் கொண்டாட்டம் தான்.


சென்னைக்கும் மும்பைக்கும் சீசன் டிக்கெட் வாங்கியது போல பயணிக்கும் என் தாத்தா வழியில் என்னென்ன என்ஙெங்கே சாப்பிடலாம் என்று சொல்லி கொடுத்திருந்தார்.
மந்திராலயம் என்றால் ராகவேந்திரர் ஞாபகம் வரும் தானே? அங்கே மசால்வடை ரொம்ப பேமஸ். வாடி ஸ்டேஷனில் தேநீர் அருமை. பயனத்தின் ஒவ்வொரு நொடியையும் அனுபவிப்பேன். அப்புறம் இருக்கவே இருக்கிறது ரயில் சிநேகம்.


தனியாக பயணிப்பதை போன்றே இருக்காது. என் உடன் வேலை பார்ப்பவர்கள் கூட கேட்பார்கள், தனியாக எப்படி பயணம் செய்கிறாய்? பயமாக இருக்காதா? போரடிக்காதா? நான் இல்லை என்று சொல்வதை ஆச்சரியமாக பார்ப்பார்கள்.


24 மணிநேரம் பயணம் செய்து, உறவினர் வீட்டில் தங்கி விட்டு, அடுத்தநாள் வைகை பிடித்து திருச்சியில் இறங்கி, பஸ்பிடித்து புதுகை போனால், பழநியப்பா தியேட்டர் ஸ்டாப்பில் தம்பி காத்திருப்பான்.



மறக்கவே முடியாத அப்பர் பர்த்தில் பயணம். தனிமை சில சமயங்களில் இனிமை.