நானே நானா????? யாரோ தானா!!!????

என்னால் நம்பவே முடியவில்லை!!!

எனக்குள் இந்த மாற்றம் எப்படி வந்தது?
நன்றி சொல்லவேண்டும் நண்பர் பரிசல்காரன்அவர்களுக்கு.

ஒரு புகைப்படத்திற்கு கேப்ஷன் புதிர் போட்டு
பதிவு போட்டிருந்தார் பரிசல். அதற்கு எனது
பதிலுக்காக பாலபாரதி அவர்கள் எழுதிய
அவன் அது அவள் புத்தகத்தை பரிசாக
அனுப்பி வைத்திருந்தார்.

படிக்க புத்தகம் கிடைத்தால் போதும் அதை
முடித்து விட்டுத்தான் அடுத்த வேலை என்பது
என்னுடைய பழக்கம்.

அழகான எளிமையான நடையில் பாலபாரதி
அவர்களின் எழுத்தில் அந்தக் கதையைப் படித்தேன்.
மிக அருமையான எழுத்து. பாரட்டுக்கள்
பாலபாரதி.

சரி அந்தக் கதைக்கும் எனக்குள் நடந்திருக்கும்
மாற்றத்திற்கும் என்ன சம்பந்தம்!!!!

நான் மும்பையில் இருந்திருக்கிறேன். அதகளம்
செய்துகொண்டு ஆனந்தமாக லோக்கல் ரயிலில்
பயணம் செய்வது என் பழக்கம். ஆனால் வெள்ளிக்கிழமைகளில்
வாயே திறக்க மாட்டேன். பயந்து ஒடுங்கிக் கிடப்பேன். :(

அதற்கு காரணம் திருநங்கைகள். வெள்ளிக்கிழமைகளில்
அவர்கள் கண்டிப்பாக பணம் வசூலிப்பார்கள். அடாவடியாக பணம்
கேட்பது, கண்டபடி திட்டுவது, புடவை அணிந்து இருந்தாலும்
பெண்கள் பயணம் செய்யும் டப்பாவில் ஏறினாலும்
வீசும் பீடி, சுருட்டு வாசனை, எல்லாமாக சேர்த்து
அவர்களைக் கண்டு நான் நடுங்குவேன்.

கடவுளுக்கு அடுத்து நான் மிகவும் பயப்படுவது
இவர்களுக்கு மட்டும் தான். தவறான எண்ணம் ஏதும்
இல்லை. அவர்களை தவறாக விமர்சித்ததும் இல்லை.
இப்படி ஒரு நிலையை அவர்களுக்கு ஏன் கொடுத்தாய்
இறைவா என்று சில சமயம் மனம் கலங்கியதுண்டு.
ஆனாலும், அவர்களை எதிர்கொள்ளும் துணிச்சலோ,
பதில் பேசும் மனமோ இருந்ததில்லை. ஒவ்வொரு
வெள்ளிக்கிழமைகளிலும் இவர்கள் கையில் நான்
மாட்டிக்கொள்ளக்கூடாது என்பதே என் பிரார்த்தனையாக
இருக்கும்.

மும்பைக்கு அடுத்து திருநங்கைகளை நான் கண்டது
ஹைதராபாத்தில். எங்கள் வீட்டிற்கு பின்னால் இருக்கும்
ஜூப்ளி பஸ்ஸ்டாண்ட் சிக்னலைத் தாண்டித்தான்
பிள்ளைகளின் பள்ளிக்கு செல்ல வேண்டும். தனியாக
போகும் போது சிக்னலில் பணம் கேட்டு அடாவடி
செய்து ஏற்பட்ட பயத்தினால் என்ன ஆனாலும் சரி
என்று பிள்ளைகள் பள்ளிக்கு தனியாக போகவே
மாட்டேன்.அயித்தான் தான் போய் வருவார்.
அவர்களைக் கண்டு பயந்து ஓடிக்கொண்டுதான்
இருந்தேன்.

நிலமை இப்படி இருக்க கடந்த வாரத்தில் ஒரு நாள்
என் வீட்டிற்கு அருகில் இருக்கும் கடைக்கு
பிள்ளைகளுடன் போய்க்கொண்டிருந்தேன்.
எதிரில் வந்த திருநங்கை ஒருவர் என்னை
மறித்து பணம் கேட்டார்.

ஒரு நிமிடம் திகைத்து பதில் சொன்னேன்.
இருங்கள்! என்னிடம் எவ்வளவு இருக்கிறது
என்று பார்க்கிறேன்” என்று அமைதியாக
ஹிந்தியில் சொன்னேன்.

50 ரூபாய் வேண்டாம். உன்னிடம் 20 ரூபாய்தான்
கேட்கிறேன் என்றார்.

சில்லைறை இல்லாததால் 10 ருபாய் தான்
இருந்தது. அதைக் கொடுத்தேன்.

மேலும் கேட்டார். தைரியமாக,அமைதியாக, சிரித்த
முகத்துடன்,” நான் கொடுப்பதை சந்தோஷமாக
வாங்கிக்கொள்ளுங்கள், என்னால் இப்போதைக்கு
இயன்றது இதுதான்” என்று சொன்னேன்.


ஒரு நிமிடம் என்னை பார்த்தவர் ஒன்றும்
பேசாமல் 10 ரூபாயை வாங்கிக்கொண்டு போய்விட்டார்.

எனக்கு மிக ஆச்சரியமாக இருந்தது. எப்படி நான்
பயப்படாமல் பேசினேன்? என்று யோசித்துக்கொண்டே
வீடு வந்து சேர்ந்தேன். மேஜையில் இருந்த
அவன் - அது = அவள் புத்தகம் என்னைப் பார்த்து
சிரித்தது.

திருநங்கைகள் பற்றி , அவர்களின்
வாழ்க்கை முறை தெரிந்திருந்தாலும் எனக்குள்
அவர்களின் மீது இருந்த பயத்தை போக்கியது
அந்த புத்தகம் தான் என்பதை உணர்ந்தேன்.
இனி அவர்களைக் கண்டு பயப்பட போவதில்லை.


பரிசல்காரன் அவர்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றிகள்.

பாலபாரதி அவர்களுக்கு மருமுறை என் பாராட்டுக்கள்.

(கணிணியில் சிறு பிரச்சனை இருந்ததால் இடையில்
ஒரு 10 நாள் லீவு போடும் படி ஆகிவிட்டது.
எனக்குத்தான் உடல்நிலை சரியில்லையோ என்று
அப்துல்லாவும், நிஜமா நல்லவனும் பதறி
போன் போட்டு விசாரித்தார்கள்.

அன்புக்கு மிக்க நன்றி.