நானும், சைக்கிளும்.......!

அப்ப எனக்கு ஒரு 11 வயசு இருக்கலாம். அப்பா திடும்னு
ஒருநாள்,"நீ சைக்கிள் கத்துக்கோ!!!" அப்படின்னு சொன்னார்.
"சைக்கிளா?!!! நானா?" அப்படில்லாம் கேள்வியே கேக்க
முடியாது. சொல்லிக்கொடுப்பது யார்? ன்னு யோசிச்சப்போ,
பக்கத்து வீட்டு மீனாட்சி அக்காவும், கோபி அண்ணாவும்,
"நாங்க ரெடின்னு" வந்தாங்க.

லேடீஸ் சைக்கிள்தான் கத்துக்கணும்னு முடிவு செஞ்சேன்.
வாடகை சைக்கிள்தான். 1 மணி நேரத்துகு 1 ரூபாய்.
அப்ப நாங்க ஐயர் குளம் வடகரையில் இருந்தோம்...

S.V.S தியேட்டர் பக்கத்தில தான் வாடகை சைக்கிள் கடை
இருந்தது. எங்க வீட்டுலேர்ந்து தியேட்டருக்குப் போகும்
வழியில் ஒரு இறக்கம் வேற இருக்கும். அதுல கஷ்டபட்டு
சைக்கிளை உருட்டிகிட்டு வீடு வரைக்கும் கொண்டு வந்தேன்.

சைக்கிள்ல ஏறி உட்காரவே முடியலை. அவங்க பிடிச்சுகிட்டாலும்,
கீழே, விழுந்து சிராய்ப்பு. எப்படியோ உட்கார்ந்து ஹேண்டில்பாரை,
வளைத்து, பேலன்ஸ் தவறி, போற வற வண்டிகளைப் பாத்து
பயந்து சைக்கிளை கீழே போட்டுவேன்.

S.V.S தியேட்டர் காரங்க வண்டி வேற சர்புர்னு வேகமா போக வற
இருக்கும்.
இப்படி இருந்தா சரிவராதுன்னு ஒரு ஐடியா செஞ்சேன்.
குளக்கரைங்கறதனால, உட்கார பாறங்கல் போட்டு
வெச்சுருப்பாங்க, அது மேல ஏறி அப்புறம் சைக்கிள்ல
உட்கார்ந்து, கொஞ்சம் இடுப்பை வளைக்காம சைக்கிள்
ஓட்டினேன். சீட்டை பிடிச்சுகிட்டு மீனாட்சி அக்கா வருவாங்க.

4 நாளாச்சு. விழுப்புண்களும், முட்டி பேந்ததும் தான் மிச்சம்.
சைக்கிள் ஓட்டப்போயி நடக்கவே முடியாம ஆயிடிச்சு!!!
விடாது கருப்புன்னு அப்பவும் சைக்கிள் ஓட்டச் சொன்னாரு
அப்பா. எதுத்து ஒரு வார்த்தை பேச முடியாது.



திரும்ப விழுதல், எழுதல், ஓட்டுதல்னு ஆரம்பிச்சப்போ,
வலிக்குத்துன்னு நான் நிக்கற சைக்கிள் கேப்புல,
தான் இரண்டு ரவுண்ட் மீனாட்சி அக்கா சைக்கிள்
ஓட்டுறத பாட்டி சன்னல்லேர்ந்து பார்த்து,

அவுகள வைய்ய......... சைக்கிள்
கத்துக்கறது அவ்வளவுதான்........

நான் சொல்லித்தறமாட்டேன்னு சொல்லிட்டாங்க
மீனாட்சி அக்கா. நம்ம விழுப்புண்களும் ஆரட்டும்னு
கொஞ்சம் கேப் விட்டேன்.......

அடுத்து என்னாச்சு????!!!!!!


தொடரும்...................