தனிமை தனிமையோ! கொடுமை கொடுமையோ!!!

ஆஷிஷுக்கு ஹிந்தியில் ஒரு பாடம் சொல்லிக்கொடுத்தது
ஞாபகம் வருது. கிராமங்களை விட்டு மக்கள் பிழைப்புக்காக
நகரத்துக்கு வந்த பின்னால கிராமங்களில் நிலமை எப்படி
இருக்கும்னு? ஒரு பாடம்.

மாடுகள் எழுப்பிய புழுதிகள் இல்லை,  கிராமத்தின்
அஸ்திவாரனமான வயல்வேலை சத்தம் இல்லை,
என எத்தனையோ இல்லைகள்.

அதுமாதிரி இருக்கு இப்ப வீடு. என் ஃப்ரெண்ட்ஸ்
ரெண்டு பேருக்கும் நேத்து ஸ்கூல் திறந்தாச்சு.
அவங்க இரண்டு பேரும் வீட்டுல இருந்தவரைக்கும்
ரொம்ப நல்லா இருந்துச்சு. பிள்ளைகளின் இந்த
விடுமுறையை நல்லா எஞ்சாய் செய்யணும்னுதான்
பதிவு பக்கமே வராம இருந்தேன். இதோ அவங்க
ஸ்கூல் போனதுக்கப்புறம் எனக்கு நாதி இந்த
பதிவுகளும் இந்த நட்புக்களும் தான் :))

3 நேரமும் சேர்ந்துதான் சாப்பிடுவோம். சில சமயம்
அம்மா நான் தோசை சுடறேன், டீ போடுறேன்னு
அவங்க கைவண்ணமும் நடக்கும். ஆஷிஷ் அம்ருதா
ரெண்டு பேரும் லீவு மொத்தமும் வாஷிங் மெஷினில்
துணி போட்டு, காயபோட்டு, மடிச்சு வெச்சு, பாத்திரம்
எடுத்து கவிழ்த்துன்னு ட்ர்ன் போட்டு செஞ்சு கொடுத்தாங்க.

திடும்னு மம்மீஸ் டே அவுட் வித் கிட்ஸ்னு கிளம்பிடுவோம்.
எந்த சந்தேகமும் வராம சமையல் எல்லாம் செஞ்சு வெச்சிட்டு சர்ப்ரஸா
பசங்களை ஐமாக்ஸுக்கு கூட்டிகிட்டு போய் கேம்ஸ்
விளையாட வெச்சு லஞ்ச் மெக்டொனால்ட்ஸ்ல
கொண்டாடினது, சர்பரைஸா பார்க்குக்கு கூட்டிகிட்டு
போனது,  ஊருக்கு போனாலும் கோவில் குளம்னே
போயிடறோம்னு( பசங்களுக்காகன்னு நான் சொல்ல
எனக்கு ஓய்வுக்காகன்னு அயித்தான் சொல்ல) 35 கிமீ
தூரத்துல இருக்கற ரெசார்ட்ல போய் ரெண்டு நாள்
தங்கினோம்.

ரொம்ப நாளைக்கப்புறம் நாங்க நாலு பேரும் நீந்தி
விளையாடி சந்தோஷமா இருந்த தருணங்கள் அது.



இரண்டுமாசமா நாங்க அடிச்ச கொட்டம் எல்லாம்
அசைபோட்டுகிட்டு அடுத்த வருஷ லீவுக்காக
சக்கரவாகை பறவை மழைநீருக்காக காத்திருப்பது
போல காத்திருக்க வேண்டியதுதான்.

மதியம் சோறு தனியே தன்னந்தனியேன்னு தான்.
எப்படா மணி 2.45 ஆகும். பசங்க வருவாங்கன்னு
காத்திருப்புக்கள், காலை நேர அவசரங்கள் எல்லாம்
ஆரம்பமாகிடிச்சு. இப்ப அயித்தானுக்கு ஆபீஸ்
கிட்டத்துல தான்னாலும் நேரத்துக்கு வர மாட்டாரு.
ப்ரியமானவளே படத்துல விஜய் டயலாக் அடிக்கும்
முன்னாடியே கல்யாணமான புதுசுலேயே அயித்தான்
கராறா சொல்லிட்டாரு,” எனக்காக காத்திருந்து
உடலை கெடுத்துக்காதே, உனக்கு பசிச்சா சாப்பிடணும்னு!”
அவங்க வேலை அப்படி. சில நாள் ஊரில் பல நாள்
டூரில். தெலுங்கில் “பதுக்கு பஸ்ஸ்டாண்ட்” ஆகிடிச்சு
அப்படின்னு சொல்வாங்க. அதாவது வாழ்க்கை
பஸ்ஸ்டாண்டில் என்பது போல. அயித்தானுக்கோ
பதுக்கு முன்னே  ரயில்வே ஷ்டேஷன்களிலும்
இப்போ ஏர்போர்டுகளிலும்மு ஆகிப்போச்சு.

பசங்களுக்கு லீவு விட்டா பல வீட்டுல அலறுவாங்க.
எனக்கு அப்பத்தான் கொண்டாட்டம். :) இப்ப
இப்படி தனிமை தனிமையோன்னு புலம்பாம
வேலைக்கு போகலாம்னு தோணும். வாய்ப்புக்களும்
வருது. நல்ல ஸ்கூல்ல கூப்பிட்டாங்க. மனசு
வரலை. பதினம் வயதில் இருக்கும் பையன்,
10 வய்தில் மகள். இப்போது என் தேவை இவர்களுக்குத்தான்அதிகம் தேவை.

பிள்ளை வளர்ப்பில் பெற்றோர்கள்எவ்வளவோ
விட்டுக்கொடுக்க வேண்டியிருக்கிறது. தூக்கம்,
பசி, ஊர் சுற்றுதுல என பலதும்  குழந்தைகளின்
அந்தந்த பருவங்களுக்கு ஏற்ப எத்தனையோ
விட்டுக்கொடுப்புக்கள். அதனாலே தனிமையை
துணையாக்கிக்க கற்றுக்கொண்டுவிட்டேன்.

பள்ளிகள் விடுமுறை விட்டதும் ஒரு மாதிரியான
அமைதி இருக்கும். அங்கே இருக்கும் கரும்பலகைகளும்,
(இப்போ வொயிட் போர்டுகள்) பெஞ்சுக்களும்
பேச ஆளில்லாமல் தன்னை உபயோகிப்பாளர்
இல்லாமல் போரடித்து கதறி அழுமோ என நினைப்பேன்.
பள்ளிகள் திறந்ததும் அவற்றிற்கு சந்தோஷமாக
இருக்கும். 

ஆஷிஷுக்கு ஸ்கூல் லீவு விட்டால் பிடிக்காது.
ஒரு நாள் இரண்டுநாள் என்றால் சரி. ஆனால்
இப்படி தொடர்ச்சியாக லீவு கொடுத்தால் போரடிக்குது,
எப்பத்தான் என் ஃப்ரெண்ட்ஸுக்களைப் பார்ப்பேனோன்னு
இருக்கும்மா! என்பான்.  பிள்ளை பிராயத்தின் சந்தோஷமே
நட்புக்களுடன் தானே. நேற்று இரண்டும் சந்தோஷமாக
ரெடியாகி வேன் ஏறி கையசைத்து கிளம்பி விட்டார்கள்.

எனக்கு அப்படியே கொசுவத்திச்சு. 11 வருடங்களுக்கு
முன்னால் முதன் முதலாக ஆஷிஷை பள்ளிக்கு
அனுப்பி வைத்த அந்த நாள். நங்கநல்லூர் டீ.ஏ.வி
பள்ளிதான் ஆஷிஷ் முதலில் படித்தது. அட்மிஷன்
போட்டு ஸ்கூல் திறந்த அன்று  ஸ்கூல் பஸ்ஸில்தான்
போகவேண்டும். முதல் நாள் அழுது ஆர்ப்பாட்டம்
செய்வானோ என்று குழம்பிக்கொண்டிருந்தேன்.

நானும் அயித்தானும் எந்த உணர்ச்சிகளையும்
காட்டாமல் தயார் செய்து பஸ்ஸில் ஏற்றி
விட்டோம். அழகாக ஏறி உள்ளே சென்று
விண்டோ சீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டு
டாடா காட்டிவிட்டு போய்விட்டான்!!
வீட்டுக்கு வந்து அழுது தீர்த்தேன். முதன்
முதலில் குழந்தையை விட்டு பிரிந்த
அழுகை அது. ஆஷிஷ் ஆர்ப்பாட்டம் செய்திருந்தால்
நான் அழுதிருக்க மாட்டேனோ என்னவோ. :))

11 மணிக்கு பள்ளிக்குச் சென்று அழைத்து
வரப்போனேன். அவன் வகுப்பில் அனைவரும்
அழுது கொண்டிருக்க அடக்க முடியாமல்
ஆயாக்களும், ஆசிரியைகளும் கஷ்டப்பட
ஐயா ஹாயாக என்னைப்பார்த்து ஓடிவந்து
கட்டிக்கொண்டார். ஆஷிஷால் மட்டும்தான்
எங்களுக்கு பிரச்சனையில்லை என்றார் டீச்சர்.

அம்ருதாவும் ஸ்கூலுக்கு போக அழுததில்லை.
ஆனால் ஒரே ஒரு கண்டீஷன் தான். அண்ணா
போல தானும் வேனில் போகவேண்டும். அப்போது
நாங்கள்  இருந்தது கோடம்பாக்கத்தில். ஆஷிஷ்
பீ.எஸ் மூத்தா பள்ளியில் சேர்ந்திருந்தான். அம்ருதா
படித்தது டீ.ஏ.வீ சக்கரவர்த்தி பள்ளி. அருகே இருந்த
பள்ளிக்கு வேனில் சென்று வந்தாள்.

பிள்ளைகள் அழுவது எதனாலே? இப்போ நான் புலம்புவது
எதனாலே!?! எல்லாம் பிரிவு செய்யும் மாயம் தான்.
புலம்பினாலும் அந்தப் பிரிவை எதிர்கொள்ள
பெரியவர்கள் நமக்குத் தெரியும்.

பிள்ளைகள் அழாமல் பள்ளிக்குச் செல்வதுதான்
எல்லோருக்கும் நல்லது. அதற்கு எப்படி தயார்
செய்வது என்பதற்கான பதிவுகள் நாளை முதல்
பேரண்ட்ஸ் கிளப்பில் வெளியாகும்.


சீ யூ தேர்