என் உயிர்த் தோழி

vodafone விளம்பரத்தில் அந்தச்சிறுவனுடனேயே செல்லும் நாய்க்குட்டிப்
போல நான் வீட்டில் இருக்கும் நேரம் எல்லாம் என்னுடன் தான்
இருப்பாள்,

நான் வீட்டில் இல்லையென்றால் அவள் இருக்கும் இடம் தெரியாது,

அவளிடம் நான் மயங்கிக்கிடந்தேன் (கிடக்கிறேன்)

அவள் இல்லாமல் நான் இல்லை. இதனால் நான் வாங்காத திட்டு இல்லை.

போதும் பீடிகை என்கிரீர்களா? சரி சரி சொல்லி விடுகிறேன்.

அவள் தான் எனதருமை வானொலி பெட்டி.

என் பொழுது போக்கே வானொலியும், புத்தகங்களும் தான்.
பாடம் படிக்கும் போது கூட வானொலி அருகில் பாடிக் கொண்டிருக்கும்.

பாடல் கேட்கும் நேரம் தியானம் செய்வது போல் இருக்கும்.

வீட்டில் மற்றவர்கள் தொலைக்காட்சி பார்த்தாலும் நான் வானொலியுடன் தான் இருப்பேன்.

காலை பக்தி மாலையில் (திருச்சி வானொலி) ஆரம்பிக்கும்.

(வங்கக் கடலில் ஒரு முத்தெடுதையும், ஈச்சை மரத்து இன்பச் சோலையில் நபி நாதரையும் மறக்க முடியுமா?)

பள்ளிவிட்டு நேராக வீட்டுக்கு ஓடி (சரி சைக்கிளை வேகமாக மிதித்துக்கொண்டு) வருவேன். வழியில் தன் கம்பீரக் குரலில் டீக்கடைகளில் கூட ஒலிக்கும் சரோஜ் நாராயண சுவாமியின் குரலைக் கேட்டபடியே வருவேன்.

ek fankar ( hindi programme) கேட்ட படிதான் சாப்பாடு. பிறகு விவித பாரதியில் தமிழ் பாட்டு கேட்டுக் கொண்டு இருப்பேன்.
3 .30 க்கு திரைப்படப் பாடலோடு திருச்சி வானொலி முடியும்.

அதன் பிறகு பாட்டு, ஹிந்தி வகுப்புக்களுக்கு போய் வந்து பாடங்கள் படித்து
தேன் கிண்ணம் கேட்க ரெடியாகி விடுவேன்.

அப்பா 9 மணிக்கு தூங்கிவிடுவார். சத்தம் கேட்ககூடாது என்பதர்காக
மெல்லிய ஒலியில், காதுக்கு அருகில் வைத்துக் கொண்டு போர்வைக்குள்
வைத்து மூடிக்கொண்டு பாட்டு கேட்பேன்.

கடப்பாவில் தெலுங்கு பாட்டு, திருச்சி, மதுரை, சென்னை வானொலி நிலையங்கள், விவிதபாரதி, இலங்கை ரூபவாஹினி ஆகிய நிலையங்கள்
எனக்காகத் தான் இருப்பது போல் ஒரு பாடல் விடமாட்டேன்.

மறக்கமுடியவில்லை அவளை. இன்றும் என் அடுக்களையில் ஒருத்தி, ஹாலில் ஒருத்தி, கையில் ஒருத்தி(மொபைலில் ரேடியோ) என்று என்னோடு இருக்கிறார்கள்.

காலம் மாறினாலும் சில மாறாது. அதில் நானும் என் தோழியும் ஒன்று.